Dopamin de ne, ayol?

 Merhabaaa, nasılsınız? Kendimi iş görüşmesi için veya üniversitedeki hocalarıma mail atarken hissettiğim gibi başladım.  

Nasıl gidiyor bakalım? Ben size anlatacağım ama sizi de yorumlarda benimle sohbet etmenizi çok isterim. O zaman başlayalım mı? 

Ben farklı türde çok insanla tanışıp, konuştuğumu ve bazen de sırf içimden bir ses bu değil ya derken çabalayıp sonradan "Biliyordum ya!" derken buluyorum. Tabii ki bariz olanları tespit etmesi ve içimden gelmeyişiyle birlikte anlıyorum bu durumları ve doğal olarak uzatmalara gittiği zaman bile içimden bir "Samimiyetsiz bu insan bak!" demesinden anlamaya çalışıyorum. 

Bu durum hayatımda çok kez olmadı şükür ki. Ancak şöyle bir durum var ki, bazı ilişkiler bazı arkadaşlarım tarafından mükemmel olması isteniyor. Belki o dinamiği ben tam anlamıyla yansıtamıyorum çünkü bazı detaylar gün geçtikçe unutuluyor. (Ki B12 eksiğim de cabası.) Bazen destek olmak için yanımda olan az uz insanın dedikleri bile sanki bana çok uzak insanların sözlerini andırıyor ve tam olarak "Biliyordum ya, bu kişi ile uyuşmuyoruz ve aynı alt yapıda değiliz." dediğim gibi hissettiriyor. Bu arkadaşlarımı sevmediğimden değil, gerçekten çok az bu durumlarda ama bu durumlarda artık çok yakınım olmayan insanların da dediğini dinlemek istiyorum. Tam olarak o bahsettiğim histen dolayı. Evet, arkadaşlarıyım ve benim iyiliğimi düşünüyorlar ama bazen objektif olmadan, taraflı biçimde yaptıkları için o an çok doğru bulamıyorum. Mantığıma yatmadığı için de onları bu zamanda dinlemediğimi düşünüyorum. Ne kadar o zamanlarda bana darılsalar da ben empati usullü uzun düşüncelerin ve sonunda objektif karar veren bir insan olduğum için, bu durumlarda bazen aklımı çok karıştırdıkları ve benim bu "çok düşünen" yapımı geri getirip, tetiklediklerini düşünüyorum. Alt yapıda bazı şeyler zamana bırakılmadı elbette. Bu kanım hiçbir zaman şaşmasa da kendimle çatıştığım konu şudur ki: 

• BEN

• ÇOK

• SABIRSIZ

• BİRİYİM.

Bu zamanlarda benim eskiden yaşadıklarımı, bugüne kalkan görevi görsün diye aklıma gelen "Bak yine aynısı işte, o da böyle yapacak." düşüncemi tetikleyen şeyler almak istemiyorum. Elbette üzüldüğüm zaman blöf yaptığım doğru. Ben de şayet böyle biri olunca sakinleşmeden konuşmam, tartışmam, aklımın çizgisinde onu bir yere koymadan düşüncelerimle kötüye ulaştırmam durumunda elbette her denilen sözü de doğru diye alıp götürüyorum. Kendi hislerim konusunda bir başkasının düşünceleri de karıştı mı, kararım kendimin olmuyor ama yaşadığım yine kendimin oluyor. Bu durumlarda zaman ve sakinlik en yakın dostum oluyor. Olduğundan fazla düşünüp, blöflerim dolayısıyla aklıma gelen negatif çağrışımlar da düşmanım. 

Bu sabırsızlığımı da Instagram hesabımı dondurmak suretiyle çözdüm sanırım. Yakın zamanda çok araştırmacı kimliğimi kendi donanımım için kullanmak çok önemli oldu. Hayatımızın düzgün düşünce yapıtaşlarını elimizden alan bazı teknolojik bağımlılıklar gelişti. Kaydırma usullü her bilgiyi 15 saniyeye sığdıran ve dikkat süremizi oldukça azaltan bu yenilik, hepimizin iletişimini zayıflatmaya başladı. 

Kendimi geliştirip, daha donanımlı bir insan yapmak doğamda var. Ancak buna ayırdığım zaman, kaydırma eylemi ile değiş tokuş edince bütün denge yavaş yavaş yakın arkadaşlarımla bile videolardan ibaret bir buluşma düzenlenmesine gider oldu. Belki bu amaçla bile buluşulmasa da, bu amaca döner oldu. Bu usulde;

• tüketim kültürümüz, 

• yaş fark etmeksizin sabırsızlıklarımız, 

• çocukların tablet çocuğuna dönüşürken yaşadığı o değişim ve hatta bazı krizler geçirmeleri, 

• bilgi öğreniş biçimimiz, 

• iletişimimizdeki eksiklerimiz,

• kendimizi geliştirme umutlarımız,

• hayata bakış açımız vb. değişikliklere uğradı.

Ben bu durumdan mutsuz olmamı ve gördüğüm saçma sapan 100 fikirli insanla karşılaşıp, bilginin hangisi doğru dememi, sabrımın ve dikkat süremin çok azalmasının sebebinin olduğunu çok iyi anladım. Ayrıca tabii ki Instagram bu konuda tek değil. Kısa sürede çok bilgi edinmek ama doğruluğundan bile emin olamamak hatta bu minvalde çocuklarımızı susturmak için bir araç haline geldi. Dediğim gibi hiçbir zaman bu durumdan mutlu olmadım hatta depresyona itercesine o çok düşünme eğilimimi sağlayan boş kafaları doğru yanlış demeden fikir paylaşan sponsor dahilinde olan bazı reklamları tüketir olduk. Az çok buraya kadar bahsettiğim birçok şeyi hayatınızda da gözlemlediğinizi tahmin ediyorum. Öncesinde bu tarz bir insan olmamakla beraber, kendimi geliştirmeme engel olmasından dolayı bunun sebebinin çok uzak olmadığını birkaç video ile kanıtlamak isterim. (Reklam değildir, kendi isteğimle araştırmam sonucu bu tarz videoları dinledim ve kendi fikrimce inandığım şeylerdir.)

Dopamin Detoksu ile Beynini Güçlendir (Beyhan BUDAK) (Tıklayarak izleyin gelin derim.)

Bu bilgi için tek kişi değil ancak iki kelime olarak "Dopamin Detoksu" önüme çıktığında gidip araştırdığım ve bilgilerine göre benim de uygulamaya geçmemi sağlayan kişi Beyhan Budak. İlgili "Dopamin Detoksu" kelimelerini yazarak daha çok bilgiye erişebilir, kendi süzgecinizden geçirebilirsiniz. Şahsıma ait düşünceler burada yer alıyor zaten. Devam edelim o zaman.

Bu yolda Instagram'ı dondurdum ve uzun zamandır İngilizce öğrenme isteğimle Duolingo'ya tekrar başladım. Yıllardır kitap okumaktan çok uzak kaldığımı, aslında telefonum yanımda olsa bile sadece şarkıyı başlatıp, şarkılar kulağımda çalarken otobüste, etütte ve okulda ders aralarında, arabada, misafirlikte, evde dinlenmek istediğimde, derse başlamadan önce vb. durumlarda o kadar elimden düşmezdi ki kitap. Üzerinden 8 yıl geçmiş böyle kitap okumayalı. Hayatımın her yerinde olan ve düzenli olarak kitap alışverişi yaptığım noktadan, ayda 10 sayfa bile okumaz olmuşken, bir günde 18 sayfa okumaya kadar götürdüm. Bu da sabrımı, sakinliğimi, güzel düşünceyi, iletişimde akıcı ve güzel konuşabilmeyi getirdi. Bunlar benim keşkelerim idi ve boş boş videolar izleyip aklımı doldurmaktan daha çok mutlu ediyor beni. Suratımda "Ben bugün ne yaptım ki." memnuniyetsizliğim yerine, "Bugün bunu öğrendim, hemen bunu biriyle paylaşmalıyım." heyecanı geldi. Kendimi geliştirmeye attığım adım beni boş bir insan yerine, gelişimde ve heyecanı geri gelmiş, mutlu biri haline getirdi. Hala daha bilgisayar oyunu oynuyorum, hala daha telefonumda bazı şeyleri ister istemez kaydırıyorum. Çünkü YouTube'da da bu algoritma var ancak bunu fark ettiğimde bırakabiliyorum ve kendime sakinleşmem için kapatıp, telefonumu bırakıyorum ve başka şeylerle uğraşıyorum. 

Aynı düşüncede hayatının değişmesini istiyorsan, "Hani çaban?" demezler mi insana? Olumlu şeyler istiyorsan biraz da sabretmelisin bence. Zamana bırakıp, akışında görmelisin bazı şeyleri. 

• Sevgi eylem ister.

• Güven kanıt ister. 

• Özür değişim ister.

• Değişim hepsini ister.

Ayrıca bahsetmeyi unuttuğum şeyler yorumlarda canlanabilir. O yüzden olumlu, olumsuz, katıldığınız, katılmadığınız her düşünceyi güzelce paylaşmaktan çekinmeyin. Tabii ki yapıcı eleştirilere açığım. 

Kendinize iyi bakın, iyi günler dilerim. 💜